Soms lopen de dagen anders…
De dag begon op zich goed: mijn speech was klaar en ik was tevreden, speech voor het bruidspaar uitgeprint en in mooi mapje en manlief had de files voor onderweg bekeken. En dat laatste item bleek het startschot voor een opeenstapeling van ‘dingetjes’;-)
Die file bleek lang. En traag. En nog langer. Vooraf had ik een alternatieve optie: ver omrijden. Maar ik was eigenwijs en dacht dat ik het fileprobleem in België beter kende dat de fileverslaggevers. Dus ik vertrok (wat eerder om de verwachte vertraagde tijd op te kunnen vangen). Nou, die vertraagde tijd werd volledig uit z’n verband gerukt: ik stond zo’n 2 uur!! ja lees het goed: 2 uur in de file! Mijn reistijd werd 3 uur. Volledig in paniek heb ik manlief in de auto gebeld of er nog andere routes waren, hoe lang het nog zou duren… Vanuit computer thuis loodste hij me door de wegen van België en probeerde op die manier mijn mascara op mijn wimpers te houden, want het huilen stond me inmiddels nader dan het lachen. Want TE LAAT komen op een ceremonie KAN NIET!! En het klokje tikte vrolijk door en leek stiekem ook steeds sneller te tikken uit leedvermaak.
Bruidspaar Roel en Margo werd ingelicht. “Ik sta in de file en ik weet niet of ik het ga halen…” FYI: ik ben normaal gesproken ruim een uur voor aanvang aanwezig en had nu ook nog eens een drie kwartier extra genomen”
Roel en Margo hadden andere zorgen: het regende en ze hadden de ceremonie buiten op dit landgoed gepland. De plannen moesten gewijzigd en er werd binnen een locatie ingericht.
5 minuten voor aanvang van de ceremonie kwam ik verhit en met uitgelopen make-up het grindpad op gerend. Roel stond me al op te wachten. Ik zwaaide wild met mijn map ‘ik ben er’ en kwakte nog net niet voorover, want wat bleek het volgende euvel: ik bleef met mijn hoge hak steken in een putje! Nee hè, dacht even dat we alles gehad hadden… En toen vervolgens de bruidegom OP Z’N KNIEËN IN HET GRIND mijn hak uit het putje probeerde te trekken, baal ik nu toch een beetje dat ik daar geen foto van heb. Maar dat was echt het laatste wat ik kon doen, op m’n gemakje daar ook nog eens een vrolijk kiekje van schieten;-)
Goed, eenmaal binnen leken dan toch de mooie momenten zich weer samen te klonteren en dat leek niet alleen, dat was ook zo.
Zangeres Dyanne Sleijpen (www.dyannesleijpen.nl) zette haar eerste nummer in waar iedereen ademloos van genoot. Margo daalde in een prachtige jurk de trap af naar beneden, vergezeld door haar vader. Roel pinkte een traantje weg. Uit familie- en vriendenkring waren fantastische sprekers gevraagd die mooie bijdragen aan de ceremonie leverden: ontroerend, persoonlijk en op sommige momenten hilarisch!
En ik, ik was dolblij dat ik net op tijd gearriveerd was en mijn tekst en ceremonie goed had voorbereid zodat het voor Roel en Margo een hoogtepunt kon worden. En dat werd het. Samen met fotograaf Stijn Knapen nog een glaasje champagne gedronken op de goede afloop; nou ja, ik dan, voor hem lagen er nog werkuren in het verschiet en na een aantal weken stuurde hij me onder andere bovenstaande foto toe (www.stijnknapen.be).