Als ik wakker word, schijnt het zonnetje door de ramen. Mooi! Het weer hebben we niet in de hand en als de zon zich laat zien, is dat toch altijd weer een cadeautje. Gisteren stond ik op koningsdag op kasteel Ammerzoden voor een ceremonie, vandaag blijf ik in het Brabantse land voor een informele ceremonie op een persoonlijke locatie.
Niels en Tamara leiden hun eigen leven en laten zich niet beïnvloeden zoals het hoort, heerlijk! Dat maakt ze puur, oprecht en vooral heel leuk. Dineren? “Wij houden van stamppotten, dus ‘s avonds eten we met z’n allen stamppot!” Bubbels? “Maar dat lusten we helemaal niet! We proosten met ons lievelingsdrankje, een frisse corona!” Trouwringen? Die mag Niels niet eens dragen op z’n werk; een ring voor alleen in het weekend gaat ‘m niet worden, die wordt dan toch vergeten. Maar wat dan? Gegraveerde oorbellen? Of een tatoeage? Het gaat een tatoeage worden. “Margot, die gaan we tijdens de ceremonie laten plaatsen!” Ok, spannend, ik ben overal voor in. (Vanwege hygiënische redenen en tijdsduur is dat niet doorgegaan, maar hebben ze deze een week later laten plaatsen.)
De ceremonie wordt traditioneel geopend door vader en dochter: een goede band verdient deze eer. Op de achtergrond staat een vriend met een fantastische stem die deze opening op een geweldige manier opluistert en zorgt bij iedereen voor kippenvel, een traan en een geluksgevoel. Ook de ceremoniespreker moest even iets weg slikken;-)
Als tegen het einde van de ceremonie dit paar ook nog hun trouwgeloften naar elkaar uitspreekt, voelt iedereen de liefde die ervan af spat. Een liefde die niet door iedereen geaccepteerd werd en dus vrienden heeft gekost, een liefde die bol staat van het respect en waardering naar elkaar toe, een liefde die zich tijdens deze ceremonie weer eens tot de kern liet zien.
Lieve Niels en Tamara, het was me een waar genoegen jullie te mogen leren kennen; en ik hoop dat ik jullie snel tegen mag komen in jullie gematchte regenpakken;-)) (Droom van Tamara;-)